Implantologia to stosunkowo młoda i bardzo dynamicznie rozwijająca się gałąź stomatologii.
Zakres wskazań i przeciwwskazań do leczenia implantologicznego zmieniał się z biegiem lat. Jeszcze kilkanaście lat temu bezwzględnym przeciwwskazaniem do jego wykonania był brak odpowiedniej ilości i jakości kości niezbędnej do umiejscowienia w niej implantu.
Najbardziej kłopotliwa pod tym względem jest boczna część szczęki. Wynika to często z
nadmiernego rozbudowania zatok szczękowych.
Czym są zatoki szczękowe?
Zatoki szczękowe to parzyste przestrzenie pneumatyczne mieszczące się obustronnie w trzonie szczęki o kształcie czterościennej piramidy. Składają się ze ściany przedniej, tylnej, stropu oraz dna zatoki, które z reguły sięgają zazwyczaj od czwórki do siódemki. Zdarzają się pacjenci, u których grubość kości między dnem zatoki szczękowej a powierzchnią wyrostka zębodołowego może wynosić zaledwie 1-2 mm. U niektórych wierzchołki korzeni osadzone są już w obrębie samej zatoki i przykryte jedynie śluzówką. Aby możliwe było przeprowadzenie zabiegu, dno zatoki szczękowej powinno być oddzielone od wierzchołków korzeni warstwą tkanki kostnej o grubości około 10 mm.
Jeżeli grubość tkanki kostnej jest zbyt mała, aby umieścić w niej nawet najkrótszy wszczep,
wówczas należy rozważyć implant z podniesieniem zatoki. Nie może zdarzyć się tak, że końce implantów znajdą się w świetle zatoki szczękowej. Grozi to poważnymi powikłaniami.
Podniesienie dna zatoki szczękowej to jeden z najczęściej wykonywanych zabiegów
przedprotetycznych w chirurgii stomatologicznej. Opracowano je w celu zwiększenia pionowego wymiaru kości, co umożliwia bezpieczne wszczepienie w nią implantu.
Metody podniesienia dna zatoki szczękowej:
- metoda otwarta – operacyjne wejście do zatoki i umiejscowienie na jej dnie materiału
kościozastępczego lub tkanki kostnej oraz pokryciu go membraną zaporową. Podczas tego
zabiegu, gdy dno zatoki trzeba podnieść w niewielkim zakresie, można również od razu dokonać wszczepienia implantów, gdy ilość naturalnej kości jest wystarczająca do uzyskania pierwotnej stabilizacji. - metoda zamknięta (ostetomowa) – z wykorzystaniem jedynie otworów wywierconych w tkance kostnej pod wszczepiane implanty. Jest to zabieg mniej inwazyjny, ale możliwy jedynie, gdy dno wymaga podniesienia w niewielkim zakresie (ok. 3-4 mm). Również tutaj możliwe jest jednoczesne wprowadzenie implantu.
Podczas przeprowadzania zabiegów wykonuje się badania metodą tomografii komputerowej, w celu uzyskania jak najdokładniejszego obrazu. Po okresie ok. 6-9 miesięcy tzw. osteointegracji możliwe jest wykonanie uzupełnień protetycznych na wszczepionych implantach.
